Chris Vos (zang, gitaar, harmonica), Alex Stiff (bas, gitaar, zang) en Marc Cazorla (drums, piano, zang) besloten het er in 2010 op te wagen als ‘The Record Company’. Ze werden het zoveelste beginnende bandje in het land van de “endless possibilities”. In de praktijk betekende dit echter eindeloos veel gratis optredens, totdat er “at least” brood op de plank kwam door hun muziek. Hun muziek kan omschreven worden als een mix van alles, van het beste uiteraard. De heren creëren een eigen sound op basis van de muziek van hun helden: John Lee Hooker, The Stooges, Rolling Stones en Canned Heat. Vandaar de sterke samenhang met o.a. blues, punk en rock.

Ze werden opgepikt door grote festivals als Montreal Jazz festival en Harvest Festival en tekenden onlangs voor een 'major label' te weten Universal Records. Terecht overigens: het unieke geluid dat deze kerels produceren is namelijk “one of a kind”.

Het oeuvre van de groep valt het best te omschrijven als “roots rock ‘n roll blues”. Het Black-Keys-achtige geluid dat zij maken is een garantie voor succes, zo wezen hun eerste twee EP’s en tours uit. Deze groep was daarom een regelrechte aanwinst voor de affiche van Moulin Blues 2016, ook al betreurden we helaas dat Sonny Landreth zijn Europese tour annuleerde. The Record Company kwam via Munchen, Parijs en Londen speciaal naar Ospel om er een mooi feest van te maken!  Wij van Rootstime, waren er als de kippen bij om met de frontman Chris Vos een babbel te doen...

Mr. Chris Vos welkom in Ospel op het Moulin Blues Festival. Wij zijn blij dat we voor onze Belgische muziek site dit gesprek met U mogen doen. Ons doel is roots muziek promoten door reviews van albums en concerten en door het doen van kleine interviews (zoals nu...).

Laat me beginnen met te zeggen, dat jullie voor velen de revelatie zijn van het weekend. Kenden jullie Moulin Blues, Ospel?

Neen, ik kende dit festival en Ospel niet. Ik groeide op in Wisconsin, ze noemen het de "Badger State" (een staat in het NO van de States, in de regio van de Grote Meren /nvdr), ik woon in Los Angeles .

 “The Record Company” is hier vandaag als “vervanger” van slide ikoon Sonny Landreth. Een beetje verrast toen Moulin Blues jullie belde?

Ja, ergens wel en zeker nadat we de line-up en bands van het Moulin Festival bekeken hadden. We voelden het als een eer om deze “grote” artiest te mogen vervangen. We waren allen heel enthousiast en we beseften ook, dat we zouden gaan optreden voor veel mensen, die ons nog niet kenden en, die ons nog nooit zagen optreden. We probeerden ons best te doen en hebben er erg van genoten.

Jullie zijn een Amerikaanse rock band. Hoe zouden jullie jezelf verder voorstellen? Wat moeten we over de Record Company nog meer weten nadat jullie in 2010 er mee begonnen?...

Zoals ik net al even vertelde, we zijn een driekoppige R&R band, die in LA opgericht werd. Wij zijn even veel met de “roll” als met de “rock” bezig. De “roll” staat voor de soul, de swing, de gospel en de blues. De swing die er in onze muziek zit, staat garant voor de R&R. Wij zijn beïnvloed door de Stones, The Stooges, Muddy Waters, Jimmy Reed, The Velvet Underground – door verschillende genres. Dit maakt van ons een R&R band.

Waarom ben je een professioneel muzikant willen worden? Ben je opgegroeid in een muzikale omgeving? Hoe begon alles?

Ik ben opgegroeid in een kleine familie hoeve, een klein zuivel bedrijf. Mijn grootvader speelde een beetje muziek. Maar mijn ouders zongen, zoals iedereen kan zingen, maar waren vooral landbouwers. Rond mijn negende besefte ik, wist ik, dat ik muzikant wou worden. Ik had toen al een gitaar, maar kon nog helemaal niet zo goed spelen. Dat heb ik daarna, later vooral geleerd.  Alles werd echt serieus rond mijn twaalfde. Het werd een lang, maar plezierig avontuur, om te komen waar ik, nu sta...

Wanneer ik info zoek over de stijl van de band, wordt er geschreven dat julliebeïnvloed zijn door John Lee Hooker, The Stooges, Rolling Stones & Canned Heat. Is  dit de juiste benadering?

Ik denk van wel, we zijn zeker geïnspireerd door de “oude” bands. Wij proberen alles heel ernstig te doen. Ook als we opnemen. We proberen, zoals Neil Young al eens zei, alles “live” te doen en zo weinig mogelijk te werken met overdubs. Het resultaat verhoogt de kracht, de sterkte van het nummer, van de opnames. We proberen altijd het juiste moment te kiezen, een moment dat garant staat voor de juiste emoties. We zoeken zeker niet de perfectie, maar wel de juiste emoties. We slagen daarin met (slechts) drie muzikanten. Wij zien het als het aankleden van een ruimte. Je moet juist “genoeg” dingen aanbrengen, niet overdrijven. Als je te ver gaat en terug enkele dingen weg neemt, weet je wanneer je goed zit. Je zit goed als er ruimte over blijft, ruimte voor de sound van de instrumenten.

Na enkele singles en een EP (“Superdead” – 2012) duurde het nog ongeveer vier jaar voor dat uw studio debuut album “Give It Back To You” uit kwam... Waarom duurde het zo lang? Geen tijd, geen songs, geen?...

In het voorbije jaar, namen we “Give It Back To You” uit, ons éérste studio album. Ons opzet was te beginnen met kleine releases (singles, een EP) met onze muziek. We probeerden voldoende interese op te wekken voor onze muziek. We proberen met minder songs interesse te vinden en te vermijden dat het al vanaf het begin “teveel” is. Als je vijf nummmers goed vind, ben je zeker geneigd naar nog meer songs te vragen. Toen een record label (Concord Music /nvdr iets) in ons zag en interesse toonde, gingen we voor een volwaardig studio album. De steun van een label heb je nodig en de samenwerking is uitstekend. We kunnen zijn wie we zijn en dat is voor ons heel belangrijk.

Wie schrijft de songs?

Op het album staan enkel songs van Stiff, Cazorla en mezelf, enkel originele nummers, songs die we allen samen schrijven. We zullen vandaag ook enkel onze songs doen. Behalve, wanneer we tijd over hebben voor iets extra’s. Voor een Freddie Cannon song, voor de “Tallahassee Lassie”...  Ik hoorde het nummer voor het eerst in de versie van de “Flamin’ Grooves”, een band uit San Fransico uit de jaren ’60. Moet je zeker ontdekken!

We schrijven allen en bijna altijd, maar de aparte, persoonlijke inbreng kan soms verschillen. We voelen ons als een groep van drie “gelijken”, waar we elk een evenredig deel van het werk proberen te doen. We beschouwen ons als een band. 

Op het album vind je meerdere stijlen: R&R, swamp blues, R&B... Klopt dit?

Ja, dat klopt, dat is de juiste benadering. Meerdere stijlen, meerdere invloeden. We proberen het op onze manier in te vullen. 

Op jullie site staat de volgende omschrijving : “a fuzzy, sepia-toned fusion of primordial R ‘n’ R and R&B cool”... Pls explain...

Ik weet niet wie dat geschreven heeft... (gelach) Ik begrijp zelf niet wat dit zou kunnen betekenen... Misschien is het een nieuw woord “sepia-toned fusion”... (gelach)

Wat zit er achter de titel?

Het gaat hier vooral over refelcties, overdenkingen. Als het publiek ervoor open staat, dan verandert de energie, die je met muziek op hen los laat. Dit werkt wederkerig, inspirerend. Wij geven, maar krijgen er ook iets voor terug. 

Enkel originele songs, geen “zorgvuldig gekozen titels”?...

Neen, opzettelijk en gewild, géén covers op ons debuut album. En, het is inderdaad niet gemakkelijk om een goede cover te brengen. Het moet, vind ik en dat is inderdaad een risico nemen, de bedoeling zijn dat het publiek onze eigen muziek goed vindt. Op het einde van je eigen rit, kan je dan een Freddie Cannon song doen... Dat is onze manier, zo doen wij het. Het gevoel op het einde moet goed zijn, dit helpt soms.

Ken je de film “The Bucket List” (met Jack Nicholson & Morgan Freeman). Hebben jullie ook zo’n lijstje van nog graag te doen?

Natuurlijk! Tasj Mahal staat heel hoog op mijn lijstje. Maar er zijn er natuurlijk nog anderen, nog velen...
Waarom Tasj Mahal?
O.w.v. zijn diversiteit, originaliteit...

Verschillende belangrijke artiesten stierven er onlangs. David Bowie, Prince... Zij zijn de basis van dat wat wij proberen te brengen. Probeer creatief te zijn, probeer soms te rebelleren. Je moet het publiek soms een kietelen, maar ook durven te knijpen, uit te dagen. Bowie deed dat, Prince deed dat en Tasj Mahal doet dit nu, nog steeds. Vandaar mijn adoratie voor Tasj Mahal...

Wat zijn jullie plannen voor de nabije toekomst?

Dit is onze laatste show in Europa, daarna gaan we voor een optreden naar San Francisco. Maar, we komen zeker terug naar Europa!...

Mr. Chris Vos, Record Company, thanks again for your time and keep on playing your “fuzzy, sepia-toned R&R”!

Eric Schuurmans

meer foto's